শয্যাতিৰ ৰাজসভা : আজি এক ব্যতিক্ৰমী দৃশ্য ; বিৰাজমান এক গোমা পৰিৱেশ । ৰাজনসহ সকলোৰে মুখত দেখা গৈছে চিন্তাৰ ৰেখা । এনেতে প্ৰধান সেনাপতি বিক্ৰম সোমাই আহিল । দেখাতেই লাগিছে তেওঁক অসুস্থ আৰু উৎকণ্ঠিত যেন । প্ৰণাম জনাই ৰাজনক তেওঁ অনুৰোধ কৰিলে--
--" মহাৰাজ, মহাৰাজ , ৰক্ষা কৰক ৰাজ্যৰ প্ৰজাগণক । অস্ত্ৰৰদ্বাৰা নোৱাৰি এনে বিপদৰ সন্মুখীন হ'ব ; কিবা এক উপায় উলিয়াই উদ্ধাৰ কৰক মোৰ লগতে ৰাজ্যৰ প্ৰজাগণক । "
শয্যাতিৰ চিন্তা দুগুণে বাঢ়িল । শংকিত মনে জানিব বিচাৰিলে প্ৰজাৰ লগতে বিক্ৰমৰ কষ্টৰ কাৰণ । আশংকা কৰাৰ দৰেই পালে দু:সংবাদ সভাসদগণৰ দৰে ৰাজ্যৰ প্ৰজাগণো হঠাতে হৈছে অসুস্থ । সকলোৰে উদৰত হৈছে অসহ্য বিষ, কাৰোবাৰ উখহিছে উদৰ; হোৱা নাই বহু সংখ্যক প্ৰজাৰে মল-মূত্ৰ বাজ !!
-- " মহাৰাজ, এয়া কোনো ৰোগ হ'ব নোৱাৰে । নিশ্চয় ৰুষ্ট হৈছে অদৃশ্যজন আমাৰ ওপৰত । মোৰ মনে কৈছে এয়া কিবা অভিশাপৰ পৰিণাম-----" অভিজ্ঞ মন্ত্ৰীবৰে বহু ভাবি চিন্তি মত আগবঢ়ালে ।
' অভিশাপ !!' বিস্মিত নেত্ৰে শয্যাতিয়ে মন্ত্ৰীলৈ চালে ।
' হয় ৰাজন, মোৰ মনে কৈছে এয়া কোনো তপস্বীৰ অভিশাপ । নিশ্চয় ৰাজ্যৰ কোনো প্ৰজাই অপমান কৰিছে কোনো তপস্বীক ---'
মন্ত্ৰীবৰৰ বচন অযুক্তিকৰ নহয় ; এই কথা উপলব্ধি কৰিছে শয্যাতিয়েও । কিন্তু ৰাজ্যৰ কোনে জানি-বুজি কোনো তপস্বীক অপমান কৰিব ? যদিহে কৰিছে কোনোবাই কেনেকৈ জানিব---! বিপাঙত পৰিল ৰাজনসহ সভাসদগণ ।
অৱস্থা বুজি মন্ত্ৰীবৰে পুনৰ ক'লে , " মহাৰাজ , ঘটনা ঘটিছে যোৱা ৰাত্ৰিৰ পৰা । ক্ষমিব মহাৰাজ, কৰোঁ এক প্ৰশ্ন, যোৱা কালিৰ মৃগ চিকাৰ অভিযানত লগ পাইছিল নেকি আপোনাসৱে কোনো তপস্বীক ? অজানিতে কোনো তপস্বীক কালি কৰিছিল নেকি আপোনাসৱৰ কোনোৱে অপমান ?"
শয্যাতিয়ে মনত পেলাবলৈ বহু চেষ্টা কৰিলে । কিন্তু ক'তো কোনো তপস্বীৰ সাক্ষাত লভা মনত নপৰিল।
--" মন্ত্ৰীবৰ, যোৱা কালিৰ কাৰ্য্য স্পষ্টকৈ আছে মনত । কোনো তপস্বীক আমি কৰা নাই সাক্ষাত ------ ।"
কথাষাৰ সম্পূৰ্ণ নকৰোঁতেই যেন শয্যাতিৰ মনলৈ আহিল ---" অ মনত পৰিছে, জিৰণি লৈছিলো আমি মহৰ্ষি চ্যৱনৰ আশ্ৰমৰ দাঁতিত । কিন্তু তেখেতৰ সাক্ষাত লভিবলৈতো ----তেখেত আছে তপস্যা কৰি । গতিকে তেওঁক অপমান কৰাটো সম্ভৱেই নহয় । তেনেস্থলত------" সমিধান উলিয়াব নোৱাৰি মৌন হৈ ৰ'ল শয্যাতি । পুনৰ মৌনতা বিৰাজমান হ'ল ৰাজসভাত ।
ৰুণুক জুনুককৈ বাজি উঠিল নুপুৰ নিস্তব্ধ ৰাজসভাত । ভাৱৰ তন্ময়তা ভাঙিল সকলোৰে । পৰিচিত ধ্বনি, কিন্তু ৰাজসভাত কিয় ? কোনোকালে ৰাজসভালৈ নহা সুকন্যাৰ আগমণত অবাক হৈছে সকলো । চঞ্চলতা নাই আজি সুকন্যাৰ গাত । চিন্তিত বদনেৰে গহীন গম্ভীৰ খোজেৰে সুকন্যা আগবাঢ়ি গ'ল শয্যাতিৰ সন্মুখলৈ । দোষী ভাৱেৰে ৰাজনৰ ওচৰত মূৰ দোঁৱাই ক'লে --
--" মহাৰাজ , ৰাজ্যৰ প্ৰজাগণৰ কষ্টৰ কাৰণ হয়তো ময়ে । অনুমান কৰিছো মোৰদ্বাৰাই ঘটিল অঘটন যি ঘটনা মই লুকুৱাই ৰাখিছিলোঁ ।"
সুকন্যাৰ আচৰণত হতবাক হ'ল শয্যাতি । সভাসদগণৰো উৎসুকতা বাঢ়িল । এক মৃদু কোলাহলৰ সৃষ্টি হ'ল ৰাজসভাত । অপ্ৰস্তুত হ'ল শয্যাতি --
-- " এয়া কি ক'ব বিচাৰিছা আই ? প্ৰজাৰ কষ্টৰ কাৰণ তুমি কেনেকৈ হ'বা !" -- স্নেহ বিগলিত কণ্ঠেৰে শয্যাতিয়ে প্ৰশ্ন কৰিলে কন্যাক ।
" পিতা, যোৱা কালি বনত যেতিয়া তোমাৰ পৰা অনুমতি লৈ সখীসহ মই গৈছিলো সৰোবৰৰ পাৰলৈ তাতে ঘটিছিল মোৰদ্বাৰা এক অনুচিত কাৰ্য ------"
সুকন্যাৰ কথাত এইবাৰ মনত সংশয় জাগিল শয্যাতিৰ । শংকিত মনে, কম্পিত স্বৰে সেয়ে সুধিলে কন্যাক---
--" কি অনুচিত কাৰ্য ঘটিছিল আই ? "
--" পিতা, মূৰ্তিৰ দৰে এক উঁই হাঁফলু দেখিছিলো তাত । নাজানো হাঁফলুৰ ভিতৰত দুটা ৰঙাকৈ কি জিলিকি আছিল ? মনৰ উৎসুকতা মই দমাব নোৱাৰিলো পিতা ; এডাল ঠাৰিৰে খুঁচি দিছিলো----ভাবিছিলো জোনাকী পৰুৱা; কিন্তু পিতা, আচৰিত কৰি আমাক কঁপি উঠিছিল হাঁফলু আৰু বৈ আহিছিল ভিতৰৰপৰা দুধাৰি ৰঙা ৰক্ত ! তাৰপাছত আৰু চাবলৈ সাহস নহ'ল আমাৰ । মায়াবী ৰাক্ষস বুলি ভয়তে আমি দৌৰিছিলো মাথো তোমালোকৰ কাষলৈ----"
কন্যাৰ কথাত আশ্বৰ্যাম্বিত হ'ল পিতা । নিশ্চিত হ'ল সুকন্যাৰদ্বাৰাই ঘটিল অঘটন। আশংকা কৰিলে শয্যাতিয়ে হাঁফলুৰ ভিতৰত সেয়া চ্যৱনেই হ'ব ।
-- " অ'হ আই, এয়া কি কাৰ্য কৰিলা তুমি ! নিশ্চিতভাৱে তুমি মহৰ্ষি চ্যৱনকে আঘাত কৰিলা ! ঋষিৰ ক্ৰোধ জন্মিছে আমাৰ ওপৰত । সেয়ে ৰাজ্যত প্ৰাদুৰ্ভাৱ ঘটিছে এনে অচিন ৰোগৰ !! হে প্ৰভু, কি কৰোঁ এতিয়া মই ? মহৰ্ষিৰ ক্ৰোধ নিশ্চয় পৰিব মোৰ কন্যাৰ ওপৰতো। "
হতাশগ্ৰস্ত হৈ পৰিল শয্যাতি । কিংকৰ্তব্যবিমুঢ় হ'ল সুকন্যাও, দুধাৰি অশ্ৰু বৈ আহিছে তাইৰ দুনয়নে । আৰু চিন্তা নকৰিলে শয্যাতিয়ে ; ঘোষণা কৰিলে এতিয়াই তেওঁ যাত্ৰা কৰিব চ্যৱনৰ কাষলৈ । কন্যাৰ ভুলৰ বাবে ক্ষমা ভিক্ষা মাগিব ঋষিৰ ওচৰত । তথাপি যদি মহৰ্ষি সন্তুষ্ট নহয় প্ৰজাৰ কল্যাণ, কন্যাৰ কল্যাণৰ বাবে শয্যাতিয়ে মূৰ পাতি ল'ব অভিশাপ । পিতৃক অকলে যাব দিবলৈ সমীহ কৰিলে সুকন্যাই ; ভাবিলে নিজেও যাব পিতৃৰ লগত । এবাৰ বনলৈ নি কন্যাই ঘটালে অঘটন, পুনৰবাৰ নিবলৈ সাহস নকৰিলে শয্যাতিয়ে । সকলোৰে পৰা বিদায় লৈ ততাতৈয়াকৈ বিচলিত মনে শয্যাতি গ'ল চ্যৱনৰ আশ্ৰমলৈ ।
0 Comments